Ang Limitasyon ng Utang sa Equity Ratio

Marahil ay narinig mo ang mga tagapamahala ng portfolio at ang mga sikat na mamumuhunan ay nagsasabi, "lagpas sa mga numero ng accounting at sa halip ay tumuon sa pang-ekonomiyang katotohanan." Sa paglipas ng mga taon, maraming mga mambabasa ang nakasulat at humiling ng mga praktikal na halimbawa kung paano ito maaaring mailapat sa kanilang sariling portfolio. Ang artikulong ito ay naglalarawan kung paano ang isa sa mga pinakasikat na sukatan sa pananalapi, ang ratio ng utang-sa-equity, ay maaaring paminsan-minsang gumawa ng isang pamumuhunan na lalong mapanganib kaysa sa aktwal na ito.

Magbahagi ng Mga Pagbili at Pagbabawas ng Kaugnayan

Tulad ng natutunan mo sa Ang Mga Benepisyo ng Mga Programang Bumalik sa Stock Back, ang isang kumpanya ay maaaring gawing mas mayaman sa iyo sa pamamagitan ng pagbawas ng kabuuang bilang ng mga pagbabahagi natitirang, pagdaragdag ng iyong pagmamay-ari equity bilang isang porsyento ng kabuuang negosyo. Ang iyong kaukulang bahagi ng kita at dividends ay lumalaki kahit na ang pinagbabatayan enterprise ay hindi. Kapag sinamahan ng malusog, mga resulta ng operating cash-generating, magbabahagi ng mga muling pagbili ay maaaring magresulta sa malaking pangmatagalang pagtaas sa kita sa bawat share.

Dahil sa mga kakaibang Karaniwang Tinatanggap na mga Prinsipyo sa Accounting (GAAP), gayunpaman, ang mga programang bumibili ng kayamanan ay maaaring maging sanhi ng potensyal na pamumuhunan upang lumitaw na mas mapanganib kaysa sa katotohanan. Ang dahilan: Kapag binawi ng isang kumpanya ang pagbabahagi nito, ang resulta ay isang pagbawas sa nakasaad na halaga ng equity shareholders. Upang maunawaan kung bakit ito ay nangyayari, kailangan nating pag-aralan ang mga entry sa accounting na naitala sa bawat oras na ibinibigay ang stock.

Isipin na ang Seattle Enterprises, isang kathang-isip na kumpanya na nagpapatakbo ng isang kadena ng mga retail store, ay nagnanais na magtaas ng $ 100,000 para sa isang bagong pasilidad sa pamamagitan ng pagbibigay ng 5,000 namamahagi ng karaniwang stock. Ang pagbabahagi ay may halagang halaga na $ 5 bawat isa at ibebenta para sa $ 20. Ang entry ng accounting ay lilitaw bilang mga sumusunod:

Cash Debit $ 100,000Karaniwang Stock - Par Credit $ 25,000Karaniwang Stock - Sa Labis na Halaga ng Par Credit $ 75,000

Ang korporasyon ay nagpapataas ng kapital at mga nalikom ay inilalaan sa dalawang linya sa pahayag ng equity shareholdersâ € ™ ng balanse; ang unang $ 25,000 ay binubuo ng 5,000 pagbabahagi na inisyu ng multiplied sa $ 5 par value per share; ang natitirang linya ay nagreresulta mula sa pagpaparami ng labis na presyo ng pagbili ($ 20 kada bahagi - $ 5 par value = $ 15 labis) sa pamamagitan ng bilang ng ibinahaging namamahagi ($ 15 x 5,000 na pagbabahagi = $ 75,000). Ang cash ay malinaw na nagtatapos sa pananalapi ng kumpanya at dapat na i-debit sa naaangkop na account ($ 100,000).

Ngayon, isipin na ilang taon na ang lumipas. Nais ng Pamamahala na bumili ng $ 50,000 na halaga ng stock. Ang transaksiyon ay magiging hitsura ng ganito:

Treasury Stock Debit $ 50,000Cash Credit $ 50,000

Dahil ang seksyon ng equity ng shareholders ay karaniwang may balanse sa kredito, ang Treasury Stock (isang debit balance) ay nagsisilbi upang mabawasan ang kabuuang nakasaad na halaga. Ang resulta ng malungkot na kalagayan na ito ay isang pagtaas sa ratio ng utang-sa-katarungan. Sa katunayan, kung ang magbahagi ng mga muling bumili ay sapat na malaki, posible na ang isang ganap na malusog at maunlad na kumpanya ay maaaring magkaroon ng negatibong nakasaad na net worth at mukhang leveraged sa puluhan!

Nadagdagang Payables bilang isang Porsyento ng Inventory

Ang ilang mga tagapamahala ay matalino na nagsisikap na mabawasan ang antas ng mga asset na nakatali sa kapital ng trabaho - mga bagay na tulad ng cash sa kamay at imbentaryo sa mga istante ng tindahan. Ang dahilan ay tapat: ang bawat dolyar na napalaya ay isang dolyar na maaaring magamit upang mabayaran ang pang-matagalang utang, muling bumili ng ibebentang pagbabahagi, o magbukas ng mga bagong tindahan. Sa parehong oras, ito ay kinakailangan upang magkaroon ng sapat na mga produkto sa shelf upang masiyahan ang demand. Kung hindi man, ang mga potensyal na customer ay hindi nag-aaksaya ng biyahe!

Ang solusyon sa problemang ito ay isang form ng financing ng vendor na kilala bilang pay-on-scan (Â "POS"). Sa ilalim ng sistemang ito, ang isang kumpanya ay hindi tunay na bumili ng isang produkto hanggang sa binayaran ng customer para dito. Ang mga vendor, sa ibang salita, ay nagmamay-ari ng mga produkto na nakaupo sa istante sa mga tindahan ng SE. Bilang kapalit, maaaring ibigay ng SE ang mga rebate ng dami ng mga vendor, espesyal na pagkakalagay sa mga tindahan, o iba pang mga insentibo.

Ang resulta ay isang malaking pagbawas ng panganib sa kapital ng trabaho at ang kakayahang palawakin ang marami, mas mabilis. Bakit? Kapag ang isang retail company ay nagbukas ng mga bagong tindahan, ang isa sa pinakamalaking gastos sa pagsisimula ay ang pagbili ng unang imbentaryo. Ngayon na ang imbentaryo ay ibinibigay sa isang pay-on-scan na sistema, wala sa mga iyon ay kinakailangan.

Ang tanging maliwanag na sagabal sa mga ito ay ang mga produkto ay nagpapakita bilang isang panandaliang pananagutan. Sa kabila ng katotohanang ang negosyo ay walang anumang karagdagang panganib - ang produkto, tandaan, maibabalik sa vendor kung hindi ito ibinebenta - ang ilang mga mamumuhunan at analysts ay tinatrato ang utang na ito bilang isang obligasyon na maaaring magbabanta sa pagkatubig ! Ito ay malinaw na isang kaso ng accounting na hindi kumakatawan sa pang-ekonomiyang katotohanan. Ang mga shareholder ay mas mahusay na off sa kabila ng maliwanag na pagtaas sa utang sa equity ratio.