Mga Panukat ng Bond kumpara sa Mga Produktong Yaman

Sa 1987 shareholder letter sa GEICO stockholders, si Lou Simpson, isa sa pinakamatagumpay na namumuhunan sa lahat ng oras, ay inilarawan ang kanyang hinahanap sa isang potensyal na pamumuhunan. Kasama nila ang "Mag-isip nang nakapag-iisa", "Mamuhunan sa mga negosyo na may mataas na pagbabalik ay tumatakbo para sa mga shareholder," "Magbayad lamang ng makatwirang presyo, kahit na para sa isang mahusay na negosyo," "Mamuhunan para sa pang-matagalang" at "Huwag mag-iba nang labis."

Binanggit din niya ang isang konsepto na maikli lamang naming hinawakan at iyon ang pang-matagalang ani ng salapi at kung paano ito ay may mahalagang implikasyon para sa pagtatasa na dapat mong gamitin upang matukoy ang kamag-anak na kaakit-akit ng isang kumpanya.

Mga Pang-matagalang Bono sa Treasury

Bilang mga tao, mayroon tayong malalim na pangangailangan para sa mga benchmark; mga pamantayan kung saan dapat masusukat ang lahat ng iba pang mga bagay. Sa Wall Street, ang lahat ay maihahambing sa pangmatagalang benepisyo ng bono ng Treasury. Ang mga bonong ito, na inisyu ng Pederal na Pamahalaan upang magtaas ng mga pondo para sa pang-araw-araw na pangangailangan sa pagpapatakbo, ay isinasaalang-alang ang "walang panganib na antas" na rate dahil walang makatuwirang posibilidad ng default. Bakit? Ang Kongreso ay may kapangyarihan sa buwis.

Kung hindi matupad ng gobyerno ang mga obligasyon nito, ang aming mga kinatawan sa Capitol Hill ay kailangan lamang mag-jack up ng mga kita sa buwis. (Siyempre, sa ganitong sitwasyon, ang implasyon ay maaaring nagsimulang magpatakbo ng laganap na kahulugan na bagaman makakakuha ka ng iyong pera, ang aktwal na halaga ng mga dolyar na nasusukat sa mga tuntunin ng kung gaano karaming mga hamburger o mga kahon ng laundry detergent na maaari mong bilhin ay magiging nagkakahalaga ng mas mababa.)

Sa oras ng artikulong ito, ang 30-taong Treasury ay umabot sa 5.22%. Ang teorya sa likod ng benchmark na ito ay ang bawat mamumuhunan sa mundo ay dapat na tanungin ang kanyang sarili (o sarili) una at pinakamahalaga: "Kung makakakuha ako ng 5.22% sa aking pera nang walang pagkuha ng anumang panganib, anong premium ang dapat kong hilingin para sa mga peligrosong asset tulad ng mga stock? "

Siyempre, ang karamihan sa mga tao ay hindi tunay na nagpapakita ng tanong sa kanilang sarili sa ganitong paraan. Sa halip, maaari silang tumingin sa mga namamahagi ng Coca-Cola at matukoy na sa ratio na presyo-sa-kita ng 23 (na nangangahulugan ng kita na kita ng 4.34%) hindi sila gustong mamuhunan.

O, maaari nilang tapusin na ang Coke ay may mga prospect ng paglago - samantalang ang treasury ay hindi - at mayroon itong kakayahang mag-weather ng isang bagyo sa kaganapan ng laganap na implasyon. Ang mga tao ay pupunta pa rin sa pag-inom ng soda, kahit na sa gitna ng isang mahusay na depression dahil ito ay, tulad ng kumpanya ay itinuturo, isang "abot-kayang luxury."

Premium na Panganib

Ang pagkakaiba sa pagitan ng kita ng isang partikular na stock o asset at ang pang-matagalang ani ng bono ay kilala bilang "premium na panganib". Ito ay dapat na kadahilanan sa lahat ng mga uri ng mga bagay tulad ng iyong inaasahan para sa pagpintog, paglago, ang katiyakan kung saan mayroon ka tungkol sa mga hinaharap na cash daloy (iyon ay, ang surer ikaw ay tungkol sa iyong hinaharap na mga hula para sa mga kita sa bawat share, mas mababa ng isang equity premium na malamang na hinihiling mo.) Sa kakanyahan, ito ay isang napaka-magaspang na gauge para sa pagsasabi sa iyo kung gaano karaming mga kamag-anak kita na nakukuha mo para sa bawat dolyar na namuhunan.

Gusto ng mga ekonomista na kunin ang tinantyang premium na panganib para sa merkado sa anumang naibigay na oras at ihambing ito sa nakaraan. Kadalasan, ito ay maaaring magbunyag ng laganap o undervaluation. Isipin pabalik sa dot-com bubble. Sa taas nito, ang S & P 500 ay may ratio na presyo sa kita na mahigit sa 60. Ito ay isang kita na ani lamang ng 1.67%. Sa panahong iyon, ang rate ng panganib na walang panganib ay halos 5.90%.

Nangangahulugan ito na ang mga tao ay nakagawa ng 5.90% nang walang anumang panganib, ngunit binigyan ng pagkakataon na mag-wipeout mula sa peligrosong, mga bagong nabuo na kumpanya, humingi lamang sila ng 1.67%! Hindi kataka-taka na ang mga pangmatagalang namumuhunan sa halaga ay nagbigay ng babala. Gayunman, sa panahon ng gayong mga pag-uusap, ang dahilan ay kadalasang hinamak bilang isang Cassandra; isang abala na hindi lamang naiintindihan na ang mga bagay ay "naiiba sa oras na ito."

Isang Real-World Halimbawa ng Paano Ito Nakasagip sa Iyo mula sa Pagkatalo

Iyon ang dahilan kung bakit nakakabigo para sa mga matalinong mamumuhunan na marinig ang ilan sa mga bagay na walang kapararakan na binubuga ng mga layko at analysts magkamukha. Bago ang pag-alis ng Robert Nardelli noong unang bahagi ng 2007, sumulat ako ng isang artikulo tungkol sa mga problema sa Home Depot.

Ang punto ay (at nananatili) na ang mga namumuhunan ay nagagalit sa kanya para sa isang malaking pakete sa pagbabayad, sa kabila ng higit sa pagdodoble ng kita, dividend, mga kita sa bawat bahagi, bilang ng tindahan, at pag-diversify sa iba pang kaugnay na mga patlang, dahil ang presyo ng stock ay nag-crash sa kalahati. Sa lahat ng angkop na respeto, dahil sa, sa panahon ng bubble, ang mga namamahagi ng retailer ay umabot sa isang hangal - ganap na hangal - ang pagtatasa ng 70 na kita ng kita.

Iyan ay isang kita na kita ng 1.42%. Nardelli at ang kanyang koponan ay hindi maisakatuparan nang maayos, ang pagbalik sa katotohanan ay higit na mas malaki kaysa sa 50% drop. Sinuman na bumili ng stock sa mga presyo ay dapat na suriin ang kanilang ulo.

Gayunpaman, tulad ng smoker na blames Philip Morris o ang obese diabetic na despises McDonald's, marami sa mga shareholders ay nagkaroon ng katapangan sa magreklamo at pinili ang CEO bilang isang scapegoat. Enron, Worldcom, at Adelphia, hindi ito.

Dito, habang ang linya mula sa unang panahon ay napupunta, ang kasalanan ay hindi nakasalalay sa mga bituin, ngunit sa atin. Kung ang mga shareholder ay nakatuon sa relasyon sa pagitan ng mga pang-matagalang mga rate ng bono at kita ng kita, maaari nilang mai-save ang kanilang mga sarili ng maraming pananalapi at emosyonal na sakit ng puso.