Papaano Makakaapekto ang Global Tapering sa Mga Namumuhunan?

Ang lalim ng pandaigdigang krisis sa pananalapi ng 2008 at 2009 ay sapilitang maraming mga sentral na bangko na gumamit ng hindi kinaugalian na mga patakaran ng pera, kasama ang quantitative easing. Sa ilalim ng mga programang ito, binili ng mga sentral na bangko ang mga bono ng gobyerno at mga pribadong sektor ng mga mahalagang papel upang pasiglahin ang ekonomiya at mag-inject ng pagkatubig sa mga pamilihan sa pananalapi. Ang mababang inflation ay hinihikayat ang mga bangko sa gitnang upang mapanatili ang mga patakarang ito sa pamamagitan ng 2016 at 2017.

Ang Central Banks ay Nagsisimula sa Taper

Sinimulan ng U.S. Federal Reserve ang pagbaluktot sa balanse nito sa Oktubre ng 2017 na may $ 4 bilyon bawat buwan mula sa kanyang mga hawak ng mga securities na naka-back up sa mortgage. Ang mga kalakal ng mga sentral na bangko ng mga securities na ito ay isang hit sa lahat ng oras na mataas na mga $ 1.78 trilyon noong Mayo ng 2017. Noong Enero ng 2018, ang bangko sa gitnang plano upang madagdagan ang roll off sa $ 8 bilyong bawat buwan at sa huli ay umakyat ito hanggang sa isang maximum na $ 20 bilyon bawat buwan sa Oktubre ng 2018.

Sa Europa, inihayag ni Pangulong Mario Draghi ng European Central Bank (ECB) noong Setyembre ng 2017 na ang Lupong Tagapamahala ay magpapasiya kung magtatakda ng € 60 bilyon bawat buwan sa programa ng quantitative easing sa susunod na buwan. Ang Euro Area inflation rate ay umabot ng 1.5 porsiyento noong Agosto at Setyembre, na nananatili sa ibaba ng dalawang porsyentong rate ng target ng central bank ngunit mas mahusay kaysa sa inaasahan ng maraming ekonomista.

Sinimulan din ng Bangko ng Japan (BOJ) ang pagbawas ng mga pagbili ng bono sa isang taunang tulin ng ¥ 50 trilyon ($ 443 bilyon), na nasa ibaba ng maluwag na pangako upang panatilihin ito sa paligid ng ¥ 80 trilyon. Hindi tulad ng Federal Reserve, ang BOJ ay hindi may posibilidad na ipahayag ang mga plano nito nang maaga sa mga konkretong termino, na nangangahulugan na ang market ay madalas na natutuklasan ang mga pagbabago matapos-ang-katunayan. Inaasahan ng mga regulator na maabot ang isang 2 porsiyento na rate ng implasyon sa 2019.

Mga Epekto ng Tapering sa Asset

Ang dami ng easing ay isang bagong diskarte na kinuha ng mga bangko sa gitna noong 2008 krisis sa pananalapi, na nangangahulugan na walang makasaysayang rekord ng mga epekto ng pag-tap sa resulta. Ngunit sa teorya, ang pagbabawas sa pagbili ng mga asset ay magbabawas ng pinagsamang demand at ang pagbawas sa demand ay magreresulta sa mas mababang presyo, sa pag-aakala na ang lahat ng iba pa ay gaganapin pantay. Ang malaking tanong ay ang magnitude ng pagtanggi sa presyo.

Ang epekto ng programang dami ng easing ng Federal Reserve ay 120 buwang pagbawas sa bono sa 2013 na nagbawas ng rate ng pagkawala ng trabaho sa 1.25 porsyento na puntos at nadagdagan ang inflation ng 0.5 puntos na porsyento. Kasabay nito, ipinakita ng pananaliksik na maaaring palaganapin ng programa ang mga presyo ng equity ng Estados Unidos sa 11 hanggang 15 porsiyento at binawasan ang epektibong exchange rate ng dolyar ng 4.5 hanggang limang porsyento.

Ang mabuting balita para sa mga namumuhunan ay ang pag-aayos ng mga programang ito ay hindi malamang na ganap na mababalik ang mga nadagdag. Ang laki ng patulis ay mas maliit sa sukat ng panahon ng inflationary, habang ang mga balanse ng balanse ng central bank ay malamang na mananatiling mas malalim kaysa bago ang krisis. Ang sentral na bangko ay siguradong malinaw na makipag-usap sa mga plano nito upang maiwasan ang "Taper Tantrum" na naganap noong 2013, na nangangahulugan na ang pagpalit ay maaaring naka-presyo sa merkado.

Istratehiya para sa Pag-iimbak ng mga Mamumuhunan

Ang epekto ng global tapering ay inaasahan na maging medyo benign maaga sa, ngunit ang mga mamumuhunan ay maaari pa ring umiwas sa kanilang mga taya gamit ang iba't ibang estratehiya.

Ang isang diskarte ay upang matiyak na ang iyong portfolio ay maayos na sari-sari, na tumutulong sa pagaanin ang mga epekto ng tapering sa anumang partikular na merkado. Halimbawa, ang 2013 Taper Tantrum ay nagresulta sa isang matalim na pagbaba sa mga presyo ng bono ng Treasury at isang matalim na spike sa mga ani. Ang mga epekto ay pansamantalang lamang, ngunit ang mga namumuhunan na sari-sari sa iba pang mga fixed asset classes tulad ng corporate bonds o emerging bonds sa merkado ay mas insulated.

Ang mga mamumuhunan ay maaari ring umiwas sa kanilang portfolio laban sa mas malawak na pagtanggi gamit ang mga opsyon o iba pang instrumento sa pananalapi. Halimbawa, ang isang mamumuhunan ay maaaring bumili ng pangmatagalang inilalagay sa S & P 500 kung naniniwala sila na ang merkado ay nasa panganib sa susunod na taon mula sa aktibidad ng pag-tap. Ang mga nakapaloob na ito ay makararanas ng isang pakinabang sa halaga kung ang S & P 500 ay gumagalaw na mas mababa, na makatutulong na mabawi ang anumang pagkalugi sa mahabang posisyon ng stock sa parehong index.

Sa wakas, ang mga namumuhunan ay maaaring mag-fine-tune ng kanilang fixed income exposure gamit ang mga ladders ng bono, na ginagamit upang pamahalaan ang panganib ng rate ng interes. Ang pinakamadaling paraan upang hagdan ang mga bono kung ikaw ay hindi isang mataas na net na nagkakahalaga ng mamumuhunan ay ang pagbili ng mga pondo ng palitan ng palitan ng palengke (ETFs) na nagtataglay ng sari-sari na portfolio ng mga bono na nagtatampok ng mga tagal at mga ani.

Ang Bottom Line

Dapat malaman ng mga internasyonal na mamumuhunan na marami sa mga pinakamalaking sentral na bangko sa mundo ang nagsisimula sa pagbili ng mga pag-aari. Habang ang pag-tap ay hindi ganap na baligtarin ang mga nadagdag na ginawa ng quantitative easing, maaaring may katamtamang pababang presyon sa mga presyo ng mga asset, depende sa halaga ng pag-tap. Ang ilang mga ekonomiya ay maaaring maging mas nasa panganib kaysa sa iba na binigyan ng mga pagkakaiba sa paraan na ibubunyag nila ang mga planong pagpapaikli.