Doha Round of Trade Talks: Kasunduan, Kahalagahan, Bakit Ito Nabigo

Ang Doha round of trade talks ay isang pagtatangkang multilateral trade agreement. Ito ay sa pagitan ng bawat miyembro ng World Trade Organization. Inilunsad ito sa Doha, Qatar WTO meeting noong Nobyembre 2001. Ang layunin nito ay upang tapusin sa Enero 2005, ngunit ang deadline ay itinulak pabalik sa 2006. Ang mga pag-uusap ay sa wakas ay nasuspinde noong Hunyo 2006. Dahil sa Estados Unidos at ng Europa Tumanggi ang unyon na bawasan ang subsidyong pang-agrikultura.

Ang proseso ng pag-ikot ng Doha ay ambisyoso. Una, ang lahat ng mga miyembro ng WTO (halos bawat bansa sa mundo) ay lumahok. Pangalawa, ang mga desisyon ay dapat na naisaayos sa pamamagitan ng pinagkasunduan, bilang kabaligtaran sa panuntunan ng karamihan. Iyon ay nangangahulugang ang bawat bansa ay dapat mag-sign off. Ikatlo, walang mga maliit na sub-kasunduan. Nangangahulugan ito na mayroong isang buong kasunduan o wala sa lahat. Sa ibang salita, maliban kung ang bawat bansa ay sumasang-ayon sa buong deal, ito ay off.

Ang Kasunduan

Ang layunin ng kasunduan ay upang mapalakas ang paglago ng ekonomiya ng mga umuunlad na bansa. Ito ay nakasentro sa pagbawas ng subsidies para sa mga agrikultura industriya ng mga bansa na binuo. Iyon ay magpapahintulot sa mga umuunlad na bansa na mag-export ng pagkain, isang bagay na mahusay na sa paggawa. Bilang kabaligtaran, buksan ng mga umuunlad na bansa ang kanilang pamilihan sa mga serbisyo, partikular na ang pagbabangko. Iyon ay magbibigay ng mga bagong merkado sa mga industriya ng serbisyo ng mga bansa. Ipapabago din nito ang mga pamilihan para sa mga umuunlad na bansa.

Kahit na ang kasunduan ay nakipag-usap sa 21 pangunahing punto, ang mga ito ay maaaring ipangkat sa mga sumusunod na 10 kategorya:

1. Agrikultura - Bawasan ang mga subsidyo sa 2.5 porsiyento ng halaga ng produksyon para sa mga binuo na bansa. Iyon lamang ay 6.7 porsiyento para sa mga umuunlad na bansa. Bawasan ang mga taripa sa mga pag-import ng pagkain. Magtatapos ng subsidies para sa mga export.
2. Access sa merkado ng di-agrikultura - Bawasan ang mga taripa para sa mga di-pagkain na pag-import.
3. Mga Serbisyo - I-clear ang mga panuntunan at regulasyon sa mga serbisyo na ibinigay sa ibang bansa. Nais ng mga binuo na bansa na mag-export ng mga serbisyong pampinansyal, telecom, serbisyo ng enerhiya, pagpapahayag ng paghahatid, at mga serbisyo sa pamamahagi. Nais ng mga nag-develop na bansa na i-export ang turismo, pangangalagang pangkalusugan, at propesyonal na serbisyo. Ang mga bansa ay maaaring magpasya kung aling mga serbisyo ang nais nilang payagan. Maaari din silang magpasiya kung pahihintulutan ang pagmamay-ari ng dayuhan.

1. Panuntunan - Patigilin ang mga panuntunan sa anti-paglalaglag. Palakasin ang mga pagbabawal laban sa paglunsad ng mga subsidyo upang gumanti laban sa mga subsidyo ng ibang bansa. Tumutok sa mga komersyal na sasakyang-dagat, sasakyang panghimpapawid ng rehiyon, malaking sasakyang panghimpapawid, at koton Bawasan ang subsidies ng palaisdaan upang mabawasan ang sobrang pagdami.
2. Intelektwal na ari-arian - Lumikha ng rehistro upang makontrol ang bansa-pinagmulan para sa alak at alak. Protektahan ang mga pangalan ng produkto, tulad ng Champagne, Tequila, o Roquefort, na tunay lamang kung nagmula sila sa rehiyong iyon. Dapat ipahayag ng mga inventor ang bansang pinanggalingan para sa anumang genetic na materyal na ginamit.
3. Kalakalan at kapaligiran - Coordinate trade rules sa iba pang mga kasunduan upang protektahan ang likas na yaman sa pagbuo ng mga bansa.
4. Pagpapaunlad ng kalakalan - Linawin at pagbutihin ang mga pasadyang bayad, dokumentasyon, at regulasyon. Ihahawakan nito ang burukrasya at katiwalian sa mga pamamaraan ng kaugalian. Ito ay naging isang mahalagang katangian ng Trans-Pacific Partnership.
5. Espesyal at kaugalian paggamot - Magbigay ng espesyal na paggamot upang matulungan ang pagbuo ng mga bansa. Kabilang dito ang mas matagal na panahon para sa pagpapatupad ng mga kasunduan. Kinakailangan nito na pangalagaan ng lahat ng mga bansa ng WTO ang mga interes sa kalakalan ng mga umuunlad na bansa. Nagbibigay din ito ng pinansiyal na suporta sa mga umuunlad na bansa upang maitayo ang imprastraktura na kinakailangan upang mahawakan ang mga hindi pagkakaunawaan at magpatupad ng mga teknikal na pamantayan
6. Pag-areglo ng dispute - Mag-install ng mga rekomendasyon para sa mas mahusay na pag-areglo ng mga alitan sa kalakalan.
7. E-commerce - Ang mga bansa ay hindi magpapataw ng mga tungkulin sa kaugalian o buwis sa mga produkto o serbisyo sa internet.

Bakit Mahalaga ang Mga Pag-uusap ng Doha

Kung ito ay naging matagumpay, ang Doha ay mapabuti ang pang-ekonomiyang kalakasan ng mga umuunlad na bansa. Bawasan ang paggastos ng pamahalaan sa mga subsidyo sa mga binuo bansa, ngunit pinalakas ang mga pinansiyal na kumpanya. Marahil ay nakatuon sila sa pagpapaunlad ng mga pamilihan sa halip na pagbebenta ng mga derivatibo. Maaaring nabawasan ang pagkasira ng krisis sa pananalapi.

Sa kasamaang palad, ang mga agribusiness lobbies sa Estados Unidos at ang European Union ay nagbigay ng pampulitikang presyon sa kanilang mga lehislatura. Na natapos ang round of negotiations ng Doha. Bilang resulta, ang mga kasunduan sa bilateral ay nadagdagan. Mas madaling makipag-ayos sila. Kung ito ay mabuti para sa pagbuo ng mga bansa ay nananatiling makikita.

Ang kabiguan ng Doha ay nangangahulugan din na ang mga darating na multilateral na kasunduan sa kalakalan ay malamang na tiyak na mabibigo para sa parehong dahilan ng Doha. Ang mga industriya ng agrikultura ng EU at U.S. ay hindi magkakaroon ng panganib na pahintulutan ang mga angkop na import ng pagkain sa ibang bansa na kunin ang anuman sa kanilang domestic market share.

Sa katulad na paraan, nakita ng mga maliit na umuusbong na mga bansa sa pamilihan kung ano ang ginawa ng agrikultura ng Estados Unidos at EU sa mga lokal na ekonomiya sa Mexico salamat sa NAFTA. Iyon ay nangangahulugan na ang mga pangunahing kasunduan sa kalakalan na nasa mga gawa ay mas malamang na mabibigo maliban kung mayroong antas ng paglalaro para sa mga lokal na magsasaka.

Kabilang dito ang Transatlantiko Trade at Investment Partnership, ang nakabinbing kasunduan sa pagitan ng Estados Unidos at ng EU. Papalitan nito ang NAFTA bilang pinakamalaking kasunduan sa kalakalan sa mundo. Ngunit ito ay nakaharap sa parehong mga hadlang tulad ng ginawa ng Doha. Si Pangulong Trump ay hindi lumipat sa kasunduan.

Ang agribusiness sa Europa ay hindi maaaring makipagkumpitensya sa mas murang pag-import ng pagkain ng Amerikano. Ang dalawang bansa ay nakikipaglaban sa mga negosasyon upang wakasan ang proteksyon ng pamahalaan para sa maraming industriya ng pagkain, tulad ng French champagne.Higit sa lahat, ipinagbabawal ng EU ang lahat ng mga genetically modified crops, karne mula sa mga hayop na itinuturing na may mga hormong paglago, at mga manok na nahuhugas na may murang luntian. Ang mga producer ng pagkain ng Estados Unidos ay nakasalalay sa lahat ng mga gawi upang mapanatili ang mababang presyo ng pagkain. Ipinakikita sa atin ng Doha na ang mga hadlang na ito ay mahirap, kung hindi imposible, upang madaig.

Kasama rin dito ang Trans-Pacific Partnership. Ito ay nakabinbin sa pagitan ng Estados Unidos at 11 iba pang mga kasosyo sa kalakalan sa karatig ng Karagatang Pasipiko. Inalis ni Trump ang Estados Unidos mula dito. Mas malaki ito kaysa sa NAFTA, ngunit bahagyang mas maliit kaysa sa TTIP. Sa kasunduang ito, hindi nais ng Estados Unidos at Hapon na tanggalin ang mga hadlang sa agribusiness trade. Ang pamahalaan ng Japan ay mabigat na nagbibigay ng subsidyo sa mga grower ng bansa. Ngunit ang 11 iba pang mga bansa ay sumulong sa kasunduan.

Nabigo ang Doha

Ang pangunahing dahilan ng pag-usapan ng Doha ay ang Estados Unidos at EU ay hindi handang ibigay ang kanilang subsidyong pang-agrikultura.

Ngunit dapat malutas ang iba pang mga malagkit na puntos kung ang mga usapan ay ipagpapatuloy. Una, kailangan ng Tsina, India, at Brazil na maging mas suportado ang mga pag-uusap. Dapat din silang maging handa upang makamit ang tungkulin ng pamumuno na ibinigay sa mga binuo bansa.

Pangalawa, ang Estados Unidos, Hapon, at Tsina ay dapat na matanto ang kanilang "mga digmaan ng pera" ay nag-e-export ng implasyon sa ibang mga bansa, tulad ng Brazil at India. Kinakailangang tanggapin nila ang responsibilidad at hindi ituring ang kanilang mga patakaran sa pera bilang simpleng mga isyu sa tahanan.

Ikatlo, ang Doha ay dapat magbukas ng karot ng higit pang mga liberal na regulasyon sa pag-export ng serbisyo. Iyon ay hikayatin ang Estados Unidos at iba pang mga binuo bansa. Kung hindi man, sila ay magpapatuloy sa kanilang sarili sa negosasyon ng Trade in Services Agreement.

Paano Nakuha ang Pangalan ni Doha

Ang bawat pag-uusap ng kalakalan ay pinangalanan ayon sa lokasyon kung saan nagsimula ang mga ito. Ang Doha round ay pinangalanan para sa lungsod ng Doha sa bansa ng Qatar. Ang nakaraang pag-ikot ay tinatawag na Uruguay, na nagsimula sa Punta del Este sa Uruguay noong 1986. Inalis ng mga pag-uusap ng Uruguay ang mga tariff sa mga bansa na binuo sa mga produktong tropikal. Pinakamahalaga, ang mga pahayag ay itinatag ang batayan upang likhain ang WTO mismo noong 1995.