Stagflation: Definition, Causes, Why It Will not Reoccur

Ang Stagflation ay isang kumbinasyon ng walang pag-unlad na paglago ng ekonomiya, mataas na kawalan ng trabaho, at mataas na implasyon. Ito ay isang hindi likas na sitwasyon dahil ang implasyon ay hindi dapat mangyari sa isang mahinang ekonomiya. Ang demand ng consumer ay sapat na bumaba upang mapanatili ang mga presyo mula sa pagsikat. Ang mabagal na paglago sa isang normal na ekonomiya ng merkado ay pumipigil sa pagpintog.

Mga sanhi

Nangyayari ang stagflation kapag pinalalawak ng gubyerno o mga sentral na bangko ang supply ng pera sa parehong oras na napipigilan nila ang supply.

Ang pinakakaraniwang salarin ay kapag ang gobyerno ay nag-print ng pera. Maaari din itong mangyari kapag ang mga patakaran ng monetary ng isang sentral na bangko ay lumikha ng kredito. Parehong taasan ang supply ng pera at lumikha ng implasyon.

Kasabay nito, ang iba pang mga patakaran ay mabagal na paglago. Nangyayari iyon kung ang gobyerno ay nagpapataas ng buwis. Maaari din itong mangyari kapag pinataas ng central bank ang mga rate ng interes. Parehong maiwasan ang mga kumpanya mula sa paggawa ng higit pa. Kapag nangyayari ang magkasalungat na mga patakarang expansion and contractionary, maaari itong mapabagal ang pag-unlad habang lumilikha ng implasyon. Iyan ay stagflation.

Ang stagflation sa Estados Unidos ay naganap noong 1970s. Ginawa ng pamahalaang pederal ang pera nito upang mapalakas ang paglago ng ekonomiya. Kasabay nito, pinaghihigpitan nito ang supply sa mga kontrol ng presyo ng pasahod.

Noong 2004, ang mga patakaran ng Zimbabwe ay naging sanhi ng stagflation. Ang gobyerno ay naka-print kaya magkano ang pera na ito ay lampas sa stagflation at naging hyperinflation.

Stagflation noong 1970s

Nakuha ng stagflation ang pangalan nito noong panahon ng pag-urong ng 1973 - 1975.

Mayroong limang quarters kapag ang gross domestic product ay negatibo.

Paglago ng GDP	Q1	Q2	Q3	Q4
1973	10.3%	4.4%	-2.1%	3.8%
1974	-3.4%	1.0%	-3.7%	-1.5%
1975	-4.8%	2.9%	7.0%	5.5%

Ang pagkawala ng trabaho ay umabot sa 9 porsiyento noong Mayo 1975, dalawang buwan pagkatapos ng pagtatapos ng pagtatapos.

Ang pagtaas ng tatlong beses noong 1973, umangat mula 3.4 hanggang 9.6 porsiyento. Nanatili ito sa pagitan ng 10 hanggang 12 porsiyento mula Pebrero 1974 hanggang Abril 1975.

Sa pamamagitan ng pagtingin sa rate ng implasyon ng bansa sa pamamagitan ng taon, maaari kang makakuha ng isang kasaysayan ng taunang pagbabago sa porsyento sa mga presyo sa buong ikot ng negosyo.

Paano ito nangyari? Maraming mga eksperto ang sinisisi ang 1973 langis na embargo. Iyon ay kapag pinutol ng OPEC ang mga export ng langis nito sa Estados Unidos. Mga presyo ng apat na beses, nagpapalit ng pagpintog sa langis. Ngunit nag-iisa ay hindi sapat upang maging sanhi ng stagflation. Sa halip, ito ay isang kumbinasyon ng piskal at patakaran ng hinggil sa pananalapi na lumikha nito.

Nagsimula ito sa isang banayad na pag-alis noong 1970. Ang GDP ay negatibo para sa tatlong quarters. Ang pagkawala ng trabaho ay tumaas sa 6.1 porsyento. Tumakbo si Pangulong Richard Nixon para sa muling halalan. Nais niyang mapalakas ang paglago nang hindi nakaka-trigger ang pagpintog.

Noong Agosto 15, 1971, inihayag niya ang tatlong patakaran sa pananalapi. Nakuha nila siya na muling inihalal. Sila rin ay naghasik ng mga buto para sa stagflation. Ang isang video ng pananalita ni Nixon ay nagpapakita ng anunsyo ng mga makabuluhang pagbabago sa patakaran ng ekonomiya tulad ng desisyon na wakasan ang sistema ng pera sa Bretton Woods.

Una, sinimulan ni Nixon ang isang 90-araw na freeze sa lahat ng sahod at presyo. Nagtayo siya ng isang Pay Board at Price Commission upang aprubahan ang anumang pagtaas pagkatapos ng 90 araw. Maginhawang, kontrolin nito ang mga presyo hanggang pagkatapos ng 1972 pampanguluhan kampanya. Ganiyan ang plano niyang kontrolin ang implasyon.

Ikalawa, ipinataw ni Nixon ang 10 porsiyentong taripa sa mga angkat. Nilayon niyang babaan ang balanse ng kalakalan at protektahan ang mga domestic na industriya. Sa halip, itinaas niya ang mga presyo ng pag-import.

Ikatlo, inalis niya ang Estados Unidos mula sa pamantayan ng ginto. Iyon ay itinatago ang halaga ng dolyar na nakatali sa isang nakapirming halaga ng ginto mula noong 1944 Bretton Woods Agreement. Sinang-ayunan ng maraming bansa ang halaga ng kanilang mga pera sa alinman sa presyo ng ginto o sa US dollar. Iyon ay naging dolyar sa isang pandaigdigang pera.

Ang krisis ay nangyari na sinubukan ng United Kingdom na tubusin ang $ 3 bilyon para sa ginto. Ang Estados Unidos ay hindi nagkaroon ng maraming ginto sa kanyang mga reserbang sa Fort Knox. Kaya tumigil si Nixon ng redeeming dollars para sa ginto. Na ipinadala ang presyo ng mahalagang metal skyrocketing at ang halaga ng dolyar plummeting. Na nagpadala ng higit pang mga presyo ng pag-import.

Ang pag-aaral ng kasaysayan ng pamantayan ng ginto ay tutulong sa iyo na maintindihan kung bakit ang dolyar ay na-back sa pamamagitan ng ginto at kung bakit sa kasalukuyan ito ay hindi.

Ang mga huling dalawang patakaran na ito ay nagtataas ng mga presyo ng pag-import, na nagpabagal sa paglago. Pagkatapos ng paglago ay tumagal nang higit pa dahil ang mga kompanya ng U.S. ay hindi maaaring magtaas ng mga presyo upang manatiling kumikita. Dahil hindi nila mapapababa ang sahod, ang tanging paraan upang mabawasan ang mga gastos ay ang pagbubuhos ng mga manggagawa. Na nadagdagan ang kawalan ng trabaho. Ang pagkawala ng trabaho ay nagbabawas sa pangangailangan ng mamimili at nagpapabagal sa paglago ng ekonomiya. Sa madaling salita, ang tatlong pagtatangka ni Nixon na mapalakas ang paglago at kontrolin ang implasyon ay may kabaligtaran na epekto.

Ang pagtatangka ng Federal Reserve na labanan ang stagflation ay lumala lamang ito. Sa pagitan ng 1971 at 1978, itinaas nito ang rate ng pondong pondo upang labanan ang implasyon, pagkatapos ay binabaan ito upang labanan ang pag-urong. Ang patakarang "patakbuhin" na ito ay nagpapahiwatig ng mga negosyo. Pinananatili nila ang mga presyo nang mataas, kahit na ibinaba ng Fed ang mga rate. Na nagpadala ng inflation hanggang 13.3 porsiyento ng 1979.

Ang Federal Reserve Chair na si Paul Volcker ay natapos na sa pamamagitan ng pagtataas ng rate sa 20 porsiyento noong 1980. Ngunit mataas ang halaga nito. Nilikha nito ang pag-urong ng 1980-82.

Bakit Stagflation (Marahil) Ay hindi Reoccur

Noong 2011, ang mga tao ay nababahala tungkol sa stagflation muli. Nag-aalala sila na ang malawakang patakaran ng Fed, na ginagamit upang iligtas ang ekonomiya mula sa krisis sa pinansya ng 2008, ay magiging sanhi ng inflation. Kasabay nito, inaprubahan ng Kongreso ang isang malawakang patakaran sa pananalapi. Kabilang dito ang pakete ng pang-ekonomiyang pampasigla at mga antas ng rekord ng paggasta sa depisit. Samantala, lumalaki lamang ang ekonomiya ng 1 hanggang 2 porsiyento. Ang mga tao ay nagbabala tungkol sa panganib ng stagflation kung lumala ang implasyon at ang ekonomiya ay hindi nagbago.

Ang napakalaking pagtaas sa pandaigdigang pagkatubig ay pumigil sa pagpapalabas, isang mas malaking panganib.Ang Fed ay hindi magpapahintulot sa pagpintog na lumampas sa target na inflation na 2 porsiyento para sa core inflation rate. Kung ang inflation ay tumaas sa target na iyon, ibabalik ng Fed ang kurso at magpapatupad ng constrictive monetary policy.

Ang di-pangkaraniwang mga kondisyon na lumikha ng stagflation noong dekada ng 1970 ay malamang na hindi muli. Una, ang Fed ay hindi na nagsasagawa ng mga patakaran na hihinto sa pera. Sa halip, ito ay pumupunta sa isang pare-parehong direksyon. Pangalawa, ang pag-alis ng dolyar mula sa pamantayan ng ginto ay isang beses sa isang-buhay na kaganapan. Ikatlo, ang mga kontrol ng presyo ng sahod na napipigilan ng supply ay hindi na ituring ngayon.