Ang Tin ng Market Crash noong 1985

Noong Oktubre ng 1985, inihayag ng International Tin Council (ITC) na ito ay walang utang na loob, hindi maaaring magbayad ng mga utang nito na binubuo ng mga pagbili ng pisikal na lata at lata futures.

Ang mga kaso sa korte ng internasyonal na nag-play sa loob ng susunod na tatlong taon, bilang mga broker ng metal at mga bangko na sinisikap na mabawi ang kanilang mga pagkalugi, ay nagpapakita na ang ITC ay nagtipon ng mga pananagutang halos £ 900 milyon (US $ 1.4 bilyon), higit pa kaysa sa naisip ng sinuman.

Habang ang mga creditors ay iniwan sa kawit para sa karamihan ng mga pagkalugi, ang lata merkado sa isang buong epektibong collapsed, na nagreresulta sa mine closures at libu-libong mga pagkalugi sa trabaho sa buong mundo.

Ano ang sanhi ng pagbagsak ng ITC at ng International Tin Market?

Ang ITC ay nabuo noong 1956 bilang ang operating arm ng International Tin Agreement (ITA), isang asosasyon ng mga estado na may mga interes sa pangmatagalang katatagan ng world market tin.

Ang mga layunin ng ITA ay simple ngunit nag-iwan ng maraming silid para sa pagtatalo sa pagitan ng mga miyembro na kumakatawan sa parehong mga producer ng lata at lahi ng mga bansa ng mamimili. Sa gitna ng mga pangunahing layunin nito ay ang:

1. Pigilan o paliitin ang laganap na kawalan ng trabaho at iba pang malulubhang problema na nagreresulta mula sa mga kakulangan o sobrang suplay sa internasyonal na lata ng merkado
2. Pigilan ang labis na pagbabagu-bago sa presyo ng lata
3. Tiyakin ang sapat na supply ng lata sa mga "makatwirang" presyo sa lahat ng oras

Ang ITC ay nag-utos ng dalawang kasangkapan upang makamit ang mga layuning ito:

1. I-export ang mga kontrol
2. Ang isang buffer stock ng lata metal

Sa pagsasagawa, ang stock ng buffer ay ginamit sa isang mas mataas na antas kaysa sa mga kontrol sa pag-export, na hindi lubos na sinusuportahan at mahirap ipatupad.

Kung paano ang operasyon ng stock ng buffer ay kinabibilangan ng pagbili ng lata sa internasyonal na merkado kapag ang mga presyo ay nahulog sa ibaba ng target na palapag na itinakda ng organisasyon upang suportahan ang mga presyo. Gayundin, ang Buffer Stock Manager ay magbebenta ng materyal kapag lumampas ang presyo sa artipisyal na target na kisame.

Ang parehong mga producer at mga mamimili ng bansa ay nakakita ng mga benepisyo sa teoretikong presyo na matatag na merkado.

Mga Makabuluhang Pagpapaunlad

Noong 1965, ipinagkaloob ng ITA ang kapangyarihan ng Konseho na humiram ng mga pondo para sa pagbili ng mga stock ng buffer ng lata.

Pagkatapos ng pag-sign ng ika-4 na ITA noong 1970 (ang Kasunduan ay na-renew sa 5 taon na mga pagsisimula simula noong 1956), isang Kasunduan sa Punong-himpilan ay nilagdaan sa gubyernong UK na nagbigay ng mga legal na immunities sa Konseho mula sa hurisdiksyon at pagpapatupad habang nagtatakda ito ng mga operasyon sa Lungsod ng London.

Sa pamamagitan ng 5th ITA (1976-1980), ang allowance ng boluntaryong kontribusyon sa stock ng buffer mula sa mga bansa ng mamimili ay epektibong nagpapahintulot sa laki ng stock ng lata na doble. Ang US, na matagal nang nagtataglay ng malaking stockpile ng lata mula noong Ikalawang Digmaang Pandaigdig at dati ay nakipaglaban sa pagpasok sa Kasunduan ay sa wakas ay naka-sign on sa ITA bilang isang bansa ng mamimili.

Gayunpaman, malapit sa pagtatapos ng ika-5 na ITA, ang mga di-pagsang-ayon sa mga layunin at saklaw ng Kasunduan ay humantong sa maraming mga kalahok na bansa na magsimulang mag-operate sa labas ng ITA, nang direkta na pumipigil sa lata ng merkado para sa kanilang sariling mga interes sa sarili: Nagsimula ang pagbebenta ng lata ng US mula sa ang estratehikong stockpile nito, habang ang Malaysia ay lihim na nagsimulang bumili ng metal upang suportahan ang mga presyo.

Tin ng Play ng Malaysia

Noong Hunyo ng 1981, sa ilalim ng patnubay ng negosyante na kalakal na Marc Richie at Co., itinatag ng gubyerno ng Malaysian Mining Corporation na isang subsidiary ang lihim na pagbili ng mga futures sa lata sa London Metal Exchange (LME). Ang mga lihim na pagbili na ito, na pinopondohan ng mga bangko sa Malaysia, ay idinisenyo upang higit pang suportahan ang mga internasyunal na presyo para sa metal, na nalulumbay ng isang pandaigdigang pag-urong, mas malaking pag-recycle ng lata at pagpapalit ng aluminyo para sa lata sa mga application ng packaging.

Gayunpaman, kapag ang pagbili ng mga kontrata sa futures at pisikal na lata ng Malaysia ay nagtagumpay, gayunpaman, ang LME ay nagbago sa mga di-paghahatid ng mga panuntunan, na pinababayaan ang mga maikling nagbebenta, at nagreresulta sa isang biglaang pagbaba sa mga presyo ng lata ng mga 20 porsiyento.

Presyon ng Building

Ang Ika-6 na ITA, na kung saan ay dapat na naka-sign in 1981, ay naantala bilang isang resulta ng matitinding relasyon sa pagitan ng mga miyembro. Ang US ay walang interes sa ITC na namamahala sa mga benta ng lata mula sa estratehikong stockpile nito at umalis mula sa Kasunduan kasama ang Bolivia, isang pangunahing bansa ng paggawa.

Ang pag-withdraw ng mga bansang ito at iba pa, pati na rin ang lumalaking pag-export ng lata mula sa mga di-miyembro na estado, tulad ng Brazil, ay nangangahulugan na ang ITA ngayon ay kumakatawan lamang sa kalahati ng merkado sa lata ng mundo, kumpara sa higit sa 70 porsyento ng isang dekada na mas maaga.

Ang natitirang 22 miyembro na pumirma sa ika-anim na ITA noong 1982 ay bumoto upang pondohan ang pagbili ng 30,000 tonelada ng stock, pati na rin ang humiram ng pera upang pondohan ang pagbili ng isa pang 20,00 tonelada ng metal.

Sa desperadong pagtatangka na mahulog ang mga presyo, ang ITC ay nagpataw ng higit pang mga kontrol sa pag-export, ngunit ito ay napakaliit, samantalang ang global na produksyon ng lata ay lumampas sa pagkonsumo mula pa noong 1978 at mas mababa at mas mababa ang kapangyarihan ng organisasyon.

Ang Konseho ay nagpasya na mamagitan nang mas mabigat sa pamamagitan din ng pagbili ng futures ng lata sa LME.

Ang mga pagsisikap na hikayatin ang malalaking hindi kasapi na sumali sa Kasunduan ay nabigo at noong 1985, na kinikilala na ang kasalukuyang presyo ng sahig ay hindi napipintong walang katiyakan, ang ITC ay may desisyon na gumawa tungkol sa kung paano patuloy na ituloy ang mga layunin nito.

Ang Malaysia, isang pangunahing tagalikha at malakas na tinig sa Konseho, ang mga pagtatangka ng iba pang mga kasapi upang mabawasan ang sahod ng presyo, na itinakda sa mga ringgits ng Malaysia.Ang katunayan na ang target na presyo ay itinakda sa mga ringgits, mismo, nagbigay ng karagdagang presyon sa ITC, dahil ang pagbabago ng rate ng exchange sa unang bahagi ng 1985 ay nagdulot ng karagdagang pagbawas sa presyo ng LME tin.

Ang pagbagsak na ito ay naglalagay ng mga gastusin sa pananalapi sa mga creditors ng ITC-mga producer ng lata na nagtataglay ng metal bilang collateral-lamang kapag ang Konseho ay mababa ang pera.

Ang Tin ng Market Crash

Nang ang mga tsismis ng sitwasyon sa pinansya ng ITC ay nagsimulang kumalat, ang Buffer Stock Manager ng Konseho, na natatakot sa pagbagsak ng merkado, ay hinimok ang mga miyembro na magpatuloy sa pagtustos ng pagbili ng mga stock ng lata.

Ngunit masyadong huli na. Ang mga ipinangakong pondo ay hindi kailanman dumating, at noong umaga ng Oktubre 24, 1985, pinayuhan ng Buffer Stock Manager ang LME na nagsususpindi ito ng mga operasyon dahil sa kakulangan ng pondo.

Dahil sa grabidad ng sitwasyon, parehong ang LME at Kuala Lumpur Commodity Exchange ay agad na sinuspinde ang kalakalan ng mga kontrata ng lata. Ang kontrata ng tasa ay hindi babalik sa LME sa loob ng isa pang tatlong taon.

Habang ang mga miyembro ay hindi sumasang-ayon sa isang plano upang iligtas ang ITC, ang mga kaguluhan ay kumalat sa LME, Lungsod ng London at mga global na metal market.

Habang ang mga miyembro ng Konseho ay nag-aral, ang lata ng pamilihan ng lata ay huminto. Ang mga Mines ay nagsimulang pagsara at, hindi nakatagpo ng mga obligasyon, ang mga pangunahing manlalaro ay sapilitang sa bangkarota. Ang presyo ng lata, samantala, ilong-dived mula sa paligid ng US $ 6 per pound sa ilalim ng $ 4 per pound.

Ang pamahalaan ng UK ay sapilitang sa paglunsad ng isang opisyal na pagtatanong na sa huli ay nagpahayag ng lawak ng pagkalugi ng ITC. Ang gross liabilities ng Konseho ng Oktubre 24, 1985, ay natagpuan na isang kamangha-manghang £ 897,000,000 (US $ 1.4 bilyon). Ang mga pisikal na stock at mga pagbili ng pasulong ay higit pa kaysa sa mga awtorisadong miyembro at higit sa 120,000 tonelada ng lata-walong buwan ng pandaigdigang suplay-kailangang mapahalagahan at mabubuwag.

Bilang legal na labanan ensued, ang lata merkado ay sa kaguluhan.

Sa panahong matapos ang pagbagsak ng International Tin Council, isinara ng Malaysia ang 30 porsyento ng kanyang mga mina, tinatanggal ang 5000 trabaho, 40 porsiyento ng mga minahan ng Thailand ay sarado, tinatanggal ang tinatayang 8500 trabaho, at ang produksyon ng lata ng Bolivia ay nahulog ng isang-ikatlo, na nagreresulta sa ang pagkawala ng hanggang 20,000 trabaho. 28 LME brokers ay nabangkarote, habang anim na iba ang inalis mula sa palitan. At ang covert scheme ng gubyerno ng Malaysia upang itaguyod ang mga presyo ng lata ay natapos na nagkakahalaga ng mahigit sa US $ 300 milyon.

Sa oras na ang alikabok ay napagkasunduan sa mga legal na kaso laban sa ITA at sa mga miyembrong estado nito, isang kasunduan ang naabot na nakita ng mga nagpapautang na bumabawi lamang ng isang-ikalimang bahagi ng kanilang pagkalugi.

Pinagmulan:

Mallory, Ian A. Pag-uugali ng Unbecoming: Ang Pagbagsak ng International Tin Agreement. Repaso sa Batas sa American University International . Dami 5. Isyu 3 (1990).URL: http://digitalcommons.wcl.american.eduRoddy, Peter. Ang International Tin Trade . Elsevier. Hunyo 30, 1995Chandrasekhar, Sandhya. Cartel sa isang Can: Ang Financial Collapse ng International Tin Konseho. Northwestern Journal of International Law & Business . Fall 1989. Vol. 10 Isyu 2.URL: scholarlycommons.law.northwestern.edu