Ang Krisis sa Pananalapi Kumpara sa Depression, Iba Pang Krisis

Ang bawat krisis sa pananalapi ay tila ang pinakamasama sa kasaysayan kapag nangyayari ito. Ang pandaigdigang sistema ng pananalapi ay nagiging mas konektado, na nagbibigay sa bawat bagong krisis sa pananalapi na potensyal na maging mas masama kaysa sa iba pang mga. Ang pinakamahusay na paraan upang maunawaan ang epekto ng krisis sa pinansya sa ekonomiya ng mundo ay ihambing ang pinakamasamang krisis sa kasaysayan.

Financial Crisis ng 2008

Sa simula, tila na ang krisis sa pinansya ng 2008 ay katulad ng Savings and Loan Crisis ng 1987. Pareho ang sanhi ng pandaraya. Ang Ameriquest ng kumpanya ng mortgage ay gumastos ng $ 20 milyon na lobbying legislatures sa Georgia, New Jersey, at iba pang mga estado. Hinahangad nito na magrelaks ang mga batas na protektado ng mga borrower mula sa pagkuha sa mga mortgage na hindi nila kayang bayaran. Ameriquest ay inakusahan para sa mortgage pandaraya.

Ameriquest ay hindi nag-iisa. Maraming mga bangko ang kasangkot sa pagsisikap sa lobbying. Kabilang dito ang Citigroup, Countrywide, at kahit ang Mortgage Bankers Association. Ang panloloko ay nangangahulugan na ang mga kompanya ng mortgage ay higit pa sa matakaw o kahit na pabaya, sila ay hindi tama.

Ang parehong ay na-root sa masamang mortgages. Subalit ang krisis sa subprime mortgage ay pinalala ng paggamit ng mga unregulated derivatives. Ginamit ng mga bangko ang halaga ng mga pagkakasangla upang lumikha ng isang bagong produkto na tinatawag na isang mortgage-backed na seguridad. Ipinagbili nito ang pinagmumulan ng mga namumuhunan. Nagbigay ito ng pera upang pondohan ang mga bagong mortgage.

Sa lalong madaling panahon nalaman ng mga bangko na maaari silang gumawa ng mas maraming pera mula sa derivatives kaysa sa mula sa kalakip na pautang. Nagbenta sila ng napakaraming mga derivatibo na kailangan nila ng patuloy na supply ng mga pagkakasangla. Ibinaba nila ang kanilang mga pamantayan sa pagpapautang upang mapanatili ang suplay ng mga pagkakasangla.

Ang lahat ay naging mabuti hanggang sa mahulog ang mga presyo ng bahay. Nang nangyari iyon, ang halaga ng mga derivatives ay bumagsak. Biglang, nais ng lahat na alisin ang kanilang mga derivatives. Naapektuhan nito ang mga pondo ng hedge, pension pondo, at mga pondo sa magkaparehong pondo. Inilipat ng mga derivatives ang krisis sa subprime sa isang krisis sa pinansya sa buong sistema.

Ang pederal na pamahalaan ay nagpuno ng trillions sa ekonomiya upang mapanatili ang pagbabangko system mula sa collapsing. Kabilang dito ang $ 700 bilyon na pakete ng bailout na inaprobahan ng Kongreso noong 2008, halos $ 200 bilyon ang Federal Reserve na ginamit upang maiwasan ang Bear Stearns at AIG, at ang $ 150 bilyon na ginugol ng Treasury Department upang makuha ang Fannie Mae at Freddie Mac.

Pangmatagalang Krisis sa Pamamahala ng Capital

Noong 1997, isa sa pinakamalaking pondo ng hedge sa mundo ang halos bumagsak. Ito ay namuhunan sa mga banyagang pera. Sila ay bumagsak kapag ang mga namumuhunan ay nahihirapan at naglipat ng mga asset sa mga bono ng Treasury. Ang LTCM ay may $ 126 bilyon sa mga asset na ito. Ang mga bangko ay pinalaya ito matapos palampasin ng Federal Reserve Chairman na si Alan Greenspan ang kanilang mga armas.

Savings and Loan Crisis

Sa Savings and Loan Crisis, limang mga Senador ng Estados Unidos, na kilala bilang Five Keating, ay sinisiyasat ng Komite ng Etika ng Senado para sa hindi tamang asal. Tinanggap nila ang $ 1.5 milyon sa mga kontribusyon sa kampanya mula kay Charles Keating, pinuno ng Lincoln Savings and Loan Association. Inilalagay din nila ang pressure sa Federal Home Loan Banking Board, na nagsisiyasat ng posibleng mga kriminal na gawain sa Lincoln.

Noong huling bahagi ng dekada ng 1980, nabigo ang higit sa 1,000 mga bangko bilang resulta ng Savings and Loan Crisis. Ang kabuuang gastos upang malutas ang krisis ay $ 153 bilyon, isang bahagyang pagbaba sa bucket kumpara sa 2008 krisis. Sa mga ito, ang nagbabayad ng buwis ay nasa hook lang para sa $ 124 bilyon. Sa halip na magkaroon ng pagmamay-ari sa mga bangko, ginamit ang mga pondo upang isara ang mga ito, bayaran ang insurance ng Federal Deposit Insurance Corporation at magbayad ng iba pang mga utang. Sa ito, ang gastos sa nagbabayad ng buwis ay $ 124 bilyon.

Great Depression ng 1929

Sa loob ng apat na araw ng pag-crash ng stock market noong 1929, bumaba ang stock market ng 25 porsiyento. Sa panahong iyon, nawala ang isang rekord na $ 30 bilyon sa halaga ng pamilihan. Iyon ay nagkakahalaga ng $ 396 bilyon ngayon.

Sa susunod na sampung buwan, nabigo ang 744 na bangko. Tulad ng mga depositor na tumakbo upang kunin ang kanilang mga matitipid, mas maraming mga bangko ang nabigo. Walang FDIC sa pagtigil ng mga deposito. Sa loob lamang ng tatlong taon, $ 140 bilyon ang nawala ($ 2.3 trilyon ngayon).

Ang pag-crash ng stock market at mga pagkabigo ng mga bangko ay hindi ang pinakamasamang bagay tungkol sa Depresyon. Ang Federal Reserve ay nagtataas ng mga rate ng interes, sinusubukang ipagtanggol ang pamantayan ng ginto. Bilang resulta, ang mga presyo ng ginto ay tumataas nang ang mga mamumuhunan ay tumakas sa stock market at ang mga depositor ay nakikipagkalakal ng cash para sa halaga nito sa ginto.

Sa pamamagitan ng pagpapalaki ng mga rate ng interes, pinabababa ng Fed ang ekonomiya. Bilang resulta, ang mga negosyo ay sarado. Ang pagkawala ng trabaho ay tumaas sa 25 porsiyento, ang sahod ay bumaba ng 42 porsiyento, at ang gross domestic product ay pinutol sa kalahati. Kinailangan ito ng sampung taon at ang simula ng World War II bago ang ekonomiya ay bumalik sa kanyang mga paa.