Kerogen: Definition, Reserves, Extraction

Ang Kerogen ay isang organikong bagay na maaaring i-convert sa langis kung sapat na pinainit ang haba. Ang substansiya na ito ay hindi likidong petrolyo, ngunit ang organikong bagay mula sa sinaunang mga halaman at hayop. Ito ay inilibing sa pagitan ng mga layer ng bato. Ito ay hindi pisara ng langis, na aktwal na langis na nakulong sa mga layer ng pispis na bato.

Kerogen ay hindi pa komersyal na maaaring mabuhay. Gayunman, ang Kongreso ay nagsagawa ng paggalugad ng Kerogen isang pambansang priyoridad sa "Kerogen, Tar Sands, at Iba Pang Strategic Unconventional Fuels Act of 2005." Bilang resulta, ang mga hamon sa paggawa ng langis mula sa kerogen-rich shale ay nadaig ng mga bagong teknolohiya. Ito ang potensyal na gawing isang bansa sa pag-export ng langis ang Estados Unidos at alisin ang pag-asa nito sa dayuhang langis.

Inilalaan ng Kerogen

Habang natagpuan ang kerogen sa buong mundo, ang Estados Unidos ay ang pinakamalaking reserba sa pagbuo ng Green River sa Colorado, Utah, at Wyoming. Ang reserbang ito ay tinatayang hawak sa pagitan ng 1.3 at 3 trilyon baril. Kahit na ang 800 bilyong barrels ay maaaring mabawi, ito ay tatlong beses pa rin kaysa sa 262.6 bilyong barrels sa mga reserbang langis ng Saudi Arabia. Maaaring matustusan ng mga taglay ng kerogen ng US ang mga pangangailangan ng langis ng Amerika, mga 20 milyong barrels sa isang araw, sa loob ng 100 taon.

Halos tatlong-kapat ng mga reserbang kerogen ay pag-aari ng pamahalaang A.S., salamat sa 1910 Pickett Act. Inilaan nito ang mga reserba sa California at Wyoming upang matustusan ang langis para sa U.S. Navy, na lumilipat mula sa karbon patungo sa langis upang mapalakas ang mga barko nito. Ang Navy ay nagtaguyod ng Naval Petroleum at Kerogen Reserves Program sa pamamagitan ng 1925. Ito ay pinalawak ni Pangulong Roosevelt para sa World War II. Ang unang estratehikong reserve ng bansa, ang Elk Hills sa California, ay gumawa ng langis para sa Navy. Pagkatapos ay ibinebenta ito sa Occidental Petroleum para sa $ 3.65 bilyon noong 1998.

Ito ang pinakamalaking privatization sa kasaysayan ng U.S.. Ngunit ang mga reserbang pisara ay pag-aari pa rin ng Umanihan ng Pamamahala ng Kawanihan ng U.S..

Kerogen Extraction

Ang kalikasan ay tumatagal ng milyun-milyong taon ng presyur at init upang i-convert ang kerogen sa langis na krudo. Mapabilis ng tao ang prosesong ito sa pamamagitan ng pagmimina ng pisara sa bukas na mga hukay. Pagkatapos ay pinainit ito sa proseso na tinatawag na retorting. Ang langis pagkatapos ay dapat na ihiwalay mula sa bato at nakolekta. Ang prosesong ito ay mahal, lumilikha ng bukas na mga hukay na makikita mula sa kalawakan, at nagreresulta sa tonelada ng nakakalason na buhangin na dapat na ligtas na ideposito.

Ang Shell ay bumuo ng isang proseso upang ipainit ang underground rock na pisara na pinabilis ang natural na proseso. Ang in-situang proseso ng conversion na ito ay kumikilos sa pisara mula 650 hanggang 750 degrees Fahrenheit sa loob ng dalawa hanggang tatlong taon. Inilalabas nito ang langis at gas ng kerogen, na pagkatapos ay pumped sa ibabaw.

Ang Kerogen extraction ay mas mahal kaysa sa maginoo langis, ngunit epektibo pa rin itong epektibo sa mga presyo ng langis ngayon. Nagkakahalaga ito ng $ 40- $ 80 isang bariles upang mabawi, na ginagastos ito kapag ang langis ay nagbebenta ng $ 100 isang bariles. Ito ay masinsinang enerhiya, ngunit wala nang higit pa kaysa sa pagkuha ng langis na pisara at iba pang "masikip" na langis. Totoo na ang 25 porsiyento ng enerhiya na ginawa ay dapat gamitin upang kunin ang susunod na bariles. Ang ratio na ito ay ginagamit na sa conventional steam extraction ng "heavy" na langis. Ang dulo ng produkto ay mas magaan at malinis kaysa sa karamihan ng langis na krudo.

Ang mga grupo ng kapaligiran ay mas nababahala tungkol sa dami ng tubig na kailangan upang makabuo ng kerogen. Ito ay partikular na pag-aalala sa Kanluran. Sa pagitan ng isa hanggang tatlong yunit ng tubig ay kinakailangan upang makabuo ng isang yunit ng kerogen. Ngunit si Jeremy Boak, Direktor ng Center para sa Kerogen Technology at Research sa Colorado School of Mines, ay nagsasabi na ito ay halos isang-ikasampung tubig na kailangan upang makabuo ng mga biofuels, na nangangailangan ng mabigat na irigado na mais bilang base materyal nito.

Bagaman may pag-asa, ang in-situ extraction ay dapat pa ring lutasin ang napakalaking problema sa teknolohiko. Ang pinakamalaki ay tinitiyak na ang langis ay hindi lumulubog sa nakapaligid na talahanayan ng tubig. Ang pinakamahusay na paraan upang gawin ito ay i-freeze ang tubig sa paligid ng pagkuha site. Madali mong makita na ang pagpapanatili ng tubig na nagyeyelo sa isang lugar na pinainit sa 750 degrees ay isang teknikal at mahal na hamon.

Ang huling ngunit hindi bababa, ang pisikal na pagkuha ng pisara ay maaaring magbanta sa habitat ng wildlife, dagdagan ang polusyon ng hangin, at makabuo ng nakakalason na basura. Isang isyu din ang global warming. Ang bawat yunit ng kerogen produced ay bumubuo ng hanggang 20 yunit ng CO2, kumpara sa 4 na yunit ng CO2 para sa bawat yunit ng langis na krudo. Ang pinakamahalagang katatagan ay pagkatapos ay pagpapabuti sa mga teknolohiya ng pagkuha, kaysa sa presyo ng langis. (Mga Pinagmumulan: Konseho ng Pagtatanggol sa Natural Resources, Kerogen ng Mga Numero, Agosto 2008; Panayam kay Gavin Longmuir, isang consultant sa International Petroleum Consultants Association, Inc.

Siya ay may higit sa 25 taon na karanasan bilang isang petrolyo engineer sa pandaigdigang industriya ng langis, na nag-specialize sa pag-unlad ng hinaharap na mga patlang ng langis, mga pagsusuri sa ekonomiya ng mga pagkakataon sa pagsaliksik at pagtatasa ng mga bagong teknolohiya.)