Multilateral Trade Agreements: Kahulugan, Mga Halimbawa

Ang mga kasunduan sa maraming kalakalan ay mga kasunduan sa commerce sa pagitan ng tatlo o higit pang mga bansa. Ang mga kasunduan ay bawasan ang mga taripa at gawing mas madali para sa mga negosyo na i-import at i-export. Dahil ang mga ito ay kabilang sa maraming mga bansa, sila ay mahirap na makipag-ayos.

Ang parehong malawak na saklaw ay gumagawa sa kanila ng mas matatag kaysa sa iba pang mga uri ng mga kasunduan sa kalakalan sa sandaling mag-sign ang lahat ng partido. Mas madaling makipag-ayos ang mga kasunduan sa bilateral ngunit ang mga ito ay nasa pagitan lamang ng dalawang bansa.

Wala silang malaking epekto sa paglago ng ekonomiya tulad ng isang multilateral agreement.

Limang Kalamangan

Ang mga multilateral na kasunduan ay ginagampanan ng lahat ng mga signatoryo sa isa't isa. Nangangahulugan ito na walang bansa ang maaaring magbigay ng mas mahusay na deal sa kalakalan sa isang bansa kaysa sa iba sa iba. Iyan ang mga antas ng patlang ng paglalaro. Ito ay lalong mahalaga para sa mga umuusbong na mga bansa sa pamilihan. Marami sa kanila ay mas maliit sa sukat, na ginagawang mas mababa ang kompetisyon. Ang Katayuan ng Karamihan sa Mga Pinapaboran ng Nasyon ay nagbibigay ng pinakamainam na termino sa kalakalan na maaaring makuha ng isang bansa mula sa isang kasosyo sa pangangalakal. Makikinabang ang karamihan sa mga bansa sa pagbuo mula sa kalagayan ng kalakalan.

Ang ikalawang benepisyo ay ang pagtaas ng kalakalan para sa bawat kalahok. Ang kanilang mga kumpanya ay nagtatamasa ng mababang tariff. Na ginagawang mas mura ang kanilang mga export.

Ang ikatlong benepisyo ay nilalatag nito ang mga regulasyon sa commerce para sa lahat ng mga kasosyo sa kalakalan. Ang mga kumpanya ay nag-iimbak ng mga legal na gastos dahil sinusunod nila ang parehong mga patakaran para sa bawat bansa.

Ang ikaapat na benepisyo ay ang mga bansa ay maaaring makipag-ayos ng mga deal ng kalakalan sa higit sa isang bansa sa isang pagkakataon. Ang mga kasunduan sa kalakalan ay sumailalim sa detalyadong proseso ng pag-apruba.

Mas gusto ng karamihan ng mga bansa na makakuha ng isang kasunduan na pinatibay na sumasaklaw sa maraming bansa nang sabay-sabay.

Nalalapat ang ikalimang pakinabang sa mga umuusbong na mga merkado. Ang mga kasunduan sa bilateral trade ay may posibilidad na pabor sa bansa na may pinakamahusay na ekonomiya. Na inilalagay ang weaker bansa sa isang kawalan. Ngunit ang paggawa ng mga umuusbong na merkado ay mas nakakatulong sa nakabuo ng ekonomiya sa paglipas ng panahon

Habang lumilikha ang mga umuusbong na mga merkado, tumataas ang populasyon ng kanilang gitna. Na lumilikha ng mga bagong mayaman na mga customer para sa lahat.

Apat na Disadvantages

Ang pinakamalaking kawalan ng multilateral na kasunduan ay ang mga ito ay mahirap unawain. Iyon ay nagpapahirap sa kanila at makakaapekto sa oras upang makipag-ayos. Minsan ang haba ng negosasyon ay nangangahulugang hindi ito magaganap.

Pangalawa, ang mga detalye ng negosasyon ay partikular sa kalakalan at mga gawi sa negosyo. Iyan ay nangangahulugan na ang mga pampublikong madalas na hindi naiintindihan ang mga ito. Bilang isang resulta, sila ay tumatanggap ng maraming pindutin, kontrobersya, at mga protesta.

Ang ikatlong kawalan ay karaniwan sa anumang kasunduan sa kalakalan. Ang ilang mga kumpanya at rehiyon ng bansa ay nagdurusa kapag nawawala ang mga hangganan ng kalakalan. Ang mga maliliit na negosyo ay hindi maaaring makipagkumpitensya sa mga higanteng multi-nationals. Kadalasan nilang ibinubuhos ang mga manggagawa upang mabawasan ang mga gastos. Inilipat ng iba ang kanilang mga pabrika sa mga bansang may mas mababang antas ng pamumuhay. Kung depende ang isang rehiyon sa industriya na iyon, makaranas ito ng mataas na mga rate ng kawalan ng trabaho. Iyan ay hindi ginustong mga multilateral na kasunduan.

Mga halimbawa

Ang ilang mga panrehiyong kasunduan sa kalakalan ay maraming panig. Ang pinakamalaking ay ang Kasunduan sa Hilig sa Hilagang Amerika na na-ratify noong Enero 1, 1994. Ang NAFTA ay nasa pagitan ng Estados Unidos, Canada, at Mexico.

Ito ay nadagdagan ang kalakalan 300 porsiyento sa pagitan ng simula at 2009. Ngunit ang Pangulong Donald Trump ay nanganganib na umalis mula sa NAFTA. Kung ang Trump ay nagtatapon ng NAFTA, Canada at Mexico ay babalik lamang sa kasunduan sa kalakalan ng bilateral na nagpapataw ng mga karaniwang mataas na taripa. Ang dami ng mga export sa Canada at Mexico ay bababa at ang mga presyo sa mga pag-import mula sa mga bansang ito ay tataas.

Ang kasunduan sa Free Trade Agreement ng Central America-Dominican Republic ay nilagdaan noong Agosto 5, 2004. Ang CAFTA ay nag-alis ng mga taripa sa higit sa 80 porsyento ng mga pag-export ng U.S. sa anim na bansa. Kabilang dito ang Costa Rica, Dominican Republic, Guatemala, Honduras, Nicaragua, at El Salvador. Noong 2013, nadagdagan ang kalakalan sa 71 porsiyento o $ 60 bilyon.

Ang Trans-Pacific Partnership ay mas malaki kaysa sa NAFTA. Ang mga negosasyon ay nagwakas noong Oktubre 4, 2015. Pagkatapos maging presidente, umalis si Donald Trump mula sa kasunduan. Ipinangako niya na palitan ito ng mga kasunduan sa bilateral. Ang TPP ay nasa pagitan ng Estados Unidos at 11 iba pang mga bansa na karatig sa Karagatang Pasipiko. Tatanggalin nito ang mga taripa at pamantayan ng mga gawi sa negosyo.

Ang lahat ng mga kasunduan sa pandaigdigang kalakalan ay multilateral. Ang pinaka-matagumpay ay ang Pangkalahatang Kasunduan sa Trade at Tariffs. Isang daang limampu't tatlong bansa ang naka-sign GATT noong 1947. Ang layunin nito ay upang mabawasan ang mga taripa at iba pang hadlang sa kalakalan.

Noong Setyembre 1986, nagsimula ang Uruguay Round sa Punta del Este, Uruguay. Ito ay nakasentro sa pagpapalawak ng mga kasunduan sa kalakalan sa maraming bagong lugar. Kabilang dito ang mga serbisyo at intelektwal na ari-arian. Pinabuting din nito ang kalakalan sa agrikultura at mga tela. Noong ika-15 ng Abril 1994, pinirmahan ng 123 na kalahok na pamahalaan ang kasunduan sa Marrakesh, Morocco. Na nilikha ang World Trade Organization. Ipinapalagay nito ang pamamahala ng mga hinaharap na pandaigdigang negosasyon sa maraming panig.

Ang unang proyekto ng WTO ay ang Doha round of trade agreements noong 2001. Iyon ay isang multilateral trade agreement sa pagitan ng lahat ng 149 na kasapi ng WTO. Ang mga nag-develop na bansa ay magpapahintulot sa mga pag-import ng mga serbisyo sa pananalapi, partikular na pagbabangko. Sa paggawa nito, kailangan nilang baguhin ang kanilang mga merkado. Bilang kabaligtaran, bawasan ng mga binuo na bansa ang mga subsidyo sa sakahan. Iyon ay mapalakas ang paglago ng mga umuunlad na bansa na mahusay sa paggawa ng pagkain. Ngunit ang mga lobbery ng sakahan sa Estados Unidos at ang European Union ay tumigil dito.

Tumanggi silang sumang-ayon sa mas mababang subsidyo o tanggapin ang nadagdagang kumpetisyon sa ibang bansa. Inabandona ng WTO ang Doha round noong Hunyo 2006.

Noong Disyembre 7, 2013, sumang-ayon ang mga kinatawan ng WTO sa tinatawag na pakete ng Bali.Ang lahat ng mga bansa ay sumang-ayon upang i-streamline ang mga pamantayan ng kaugalian at mabawasan ang red tape upang mapabilis ang daloy ng kalakalan. Ang seguridad ng pagkain ay isang isyu. Gusto ng India na subsidize ang pagkain upang maipamahagi nito upang ipamahagi sa kaso ng taggutom. Nag-aalala ang iba pang mga bansa na ang India ay maaaring magtapon ng murang pagkain sa pandaigdigang pamilihan upang makamit ang pamamahagi ng merkado.