Ang kasakiman ay Mabuti: Quote at Kahulugan

Sa 1987 na pelikula Wall Street , Si Michael Douglas bilang Gordon Gekko ay nagbigay ng matalinong pananalita kung saan sinabi niya, "Ang kasakiman, dahil sa kawalan ng mas mahusay na salita, ay mabuti." Sinabi niya na ang kasakiman ay isang malinis na biyahe na "kinukuha ang kakanyahan ng espiritu ng ebolusyon. Ang kasakiman, sa lahat ng anyo nito, kasakiman sa buhay, sa salapi, sa pag-ibig, ang kaalaman ay minarkahan ang pagtaas ng sangkatauhan. "

Pagkatapos ay inihambing niya ang Estados Unidos sa isang "malfunctioning corporation" na ang kasakiman ay maaari pa ring i-save. Sinabi ng kanyang susunod na punto, "Ang Amerika ay naging pangalawang-kapangyarihan na kapangyarihan. Ang kakulangan sa kalakalan nito at ang kakulangan sa piskal ay sa mga sukat ng bangungot."

Ang parehong mga puntong ito ay mas matalinong ngayon kaysa noong dekada 1980. Una ang European Union (noong 2007), at pagkatapos ay ang Tsina (noong 2014), ay lumalampas sa Estados Unidos bilang pinakamalaking ekonomiya sa mundo. Ang utang ng U.S. ay mas malaki kaysa ngayon sa kabuuang output ng ekonomiya ng bansa. Ang kakulangan sa kalakalan ay nakuha lamang ng mas malala sa huling dalawampu't limang taon.

Ang kasakiman ay Masama

Masama ba ang kasakiman? Maaari mong subaybayan ang krisis sa pananalapi ng 2008 pabalik sa kasakiman ng Michael Milkin, Ivan Boesky, at Carl Icahn? Ito ang mga negosyante sa Wall Street kung saan nakabatay ang pelikula. Ang kasakiman ay nagdudulot ng hindi maiwasan na hindi makatwiran na sobrang saya na lumilikha ng mga bula ng asset. Pagkatapos ay mas maraming kasakiman ang nagbubulag sa mga namumuhunan sa mga babalang palatandaan ng pagbagsak. Noong 2005, binabalewala nila ang inverted yield curve na nagpahiwatig ng pag-urong.

Tiyak na totoo ang krisis sa pinansya noong 2008 kapag ang mga negosyante ay lumikha, bumili at nagbebenta ng mga sopistikadong derivatives. Ang pinaka nakakapinsala ay mga securities na naka-back-up sa mortgage. Sila ay batay sa pinagbabatayan ng mga real mortgages. Sila ay ginagarantiyahan ng isang derivatibong insurance na tinatawag na default na swap ng credit. Ang mga nagtrabaho mahusay hanggang sa 2006. Iyon ay kapag ang mga presyo ng pabahay nagsimula bumabagsak. Sinimulan ng Fed ang pagtaas ng mga rate ng interes noong 2004. Ang mga may-hawak ng mortgage ay nagbayad nang higit pa kaysa maibenta nila ang bahay. Nabigo ang mga ito.

Bilang resulta, walang alam ang halaga ng mga securities na naka-back-up sa mortgage. Ang mga kumpanyang tulad ng AIG na nagsulat ng mga default na swap ng credit ay tumakbo ng cash. Ang Federal Reserve at ang Kagawaran ng Kagawaran ng Taga-Kasunduan ng UCE ay dapat magtigil sa AIG, kasama sina Fannie Mae, Freddie Mac, at mga pangunahing bangko.

Ang kasakiman ay Mabuti

O kasakiman, tulad ng itinuturo ni Gordon Gekko, mabuti? Marahil, kung ang unang taong gumuho ay hindi gusto ng lutuing karne at mainit na kuweba, hindi siya kailanman magalit kung paano magsimula ng apoy. Marahil ay tama si Milton Friedman at Friedrich Hayek. Inaangkin nila na ang mga pwersang libreng merkado, kung natitira sa kanilang sarili nang walang pagkagambala ng gobyerno, ay naglalabas ng magagandang katangian ng kasakiman. Ang kapitalismo mismo ay batay din sa isang malusog na anyo ng kasakiman.

Magagamit ba ang Wall Street, ang sentro ng kapitalismo ng Amerikano, na walang kasakiman? Marahil hindi, dahil depende ito sa motibo ng kita. Ang mga bangko, mga pondo ng halamang-bakod at mga negosyante na nagpapalakas sa sistema ng pinansiyal na Amerikano ay bumili at nagbebenta ng mga stock. Ang mga presyo ay nakasalalay sa pinagbabatayan kita, na isa pang salita para sa kita. Walang tubo, walang stock market, walang Wall Street at walang sistema sa pananalapi.

Ang kasakiman ay mabuti sa kasaysayan

Ang mga patakaran ni Pangulong Ronald Reagan ay tumugma sa "kasakiman ay mabuti" na kalagayan ng 1980s Amerika. Si Reagan ay isang tagapagtaguyod ng laissez-faire economics. Naniniwala siya na ang malayang pamilihan at kapitalismo ay malulutas ang woes ng bansa. Ang reaganomics ay nakatuon sa pagbawas ng paggastos ng pamahalaan, mga buwis, at regulasyon. Ang layunin ay upang payagan ang mga pwersa ng supply at demand upang mamuno sa merkado unfettered.

Noong 1982, ang reagan ay deregulated banking. Nagdulot ito ng krisis sa pagtitipid at pautang noong 1989. Pinawalang-sala niya ang industriya ng eroplano, na lumilikha ng mababang gastos at mababang-hangin na industriya ng eroplano ngayon. Sa lahat, binawasan niya ang mga regulasyon nang mas mabagal kaysa sa pangangasiwa ng Carter.

Ginamit din ni Reagan ang Keynesian economics upang tapusin ang pag-urong ng 1981. Dinoble niya ang pambansang utang. Sa panahon ng kanyang mga tuntunin, paggasta ng pamahalaan nadagdagan 2.5 porsiyento taun-taon. Pinalawak ni Reagan ang Medicare. Pinataas din niya ang tax payroll upang i-insure ang solvency ng Social Security.

Naniniwala rin si Pangulong Herbert Hoover na ang kasakiman ay mabuti. Labanan niya ang pagsalakay upang itigil ang Great Depression. Nag-aalala siya na ang tulong pang-ekonomiya ay pipigil sa mga tao na magtrabaho. Gusto niya ang merkado upang gumana mismo matapos ang 1929 na pag-crash ng stock market.

Kahit na pinilit ng Kongreso si Hoover na kumilos, tutulungan lamang niya ang mga negosyo. Naniniwala siya na ang kanilang kaunlaran ay bumababa sa karaniwang tao. Sa kabila ng kanyang pagnanais para sa balanseng badyet, nagdagdag si Hoover ng $ 6 bilyon sa utang.

Bakit hindi gumagana ang "pilak ay mabuti" na pilosopiya sa totoong buhay? Ang Estados Unidos ay hindi kailanman nagkaroon ng tunay na libreng merkado. Ang pamahalaan ay palaging na-intervened sa pamamagitan ng paggasta at mga patakaran sa buwis. Si Treasury Secretary Alexander Hamilton ay nagpataw ng mga taripa at buwis na magbayad para sa utang na dulot ng Digmaang Rebolusyonaryo. Nagkaroon ng utang na magbayad para sa Digmaang 1812 at Digmaang Sibil. Kahit na sa isang napakaliit na antas, pinaghigpitan ng pamahalaan ang libreng merkado sa pamamagitan ng pagbubuwis sa ilang mga kalakal at hindi sa iba. Maaaring hindi natin malalaman kung ang kasakiman, na naiwan sa sarili nitong mga kagamitan, ay maaaring tunay na magdadala ng mabuti.