Sistema at Kasunduan ng Bretton Woods

Ang kasunduan ng 1944 Bretton Woods ay nagtatag ng isang bagong pandaigdigang sistema ng pera. Pinalitan nito ang standard na ginto sa US dollar bilang pandaigdigang pera. Sa paggawa nito, itinatag nito ang America bilang dominanteng kapangyarihan sa ekonomiya ng daigdig. Matapos mapirmahan ang kasunduan, ang Amerika ang tanging bansa na may kakayahang mag-print ng mga dolyar.

Ang kasunduan ang lumikha ng World Bank at International Monetary Fund. Ang mga organisasyong nai-back-U.S. na ito ay susubaybayan ang bagong sistema.

Ang Kasunduan sa Bretton Woods

Ang kasunduan ng Bretton Woods ay nilikha sa isang kumperensya noong 1944 ng lahat ng mga bansa ng Allied World War II. Naganap ito sa Bretton Woods, New Hampshire.

Sa ilalim ng kasunduan, ipinangako ng mga bansa na ang kanilang mga sentral na bangko ay magpapanatili ng mga nakapirming halaga ng palitan sa pagitan ng kanilang mga pera at dolyar. Paano eksaktong gagawin nila ito? Kung ang halaga ng pera ng bansa ay naging masyadong mahina sa dolyar, bibilhin ng bangko ang pera nito sa mga banyagang exchange market. Na babaan ang suplay ng pera at itaas ang presyo nito. Kung ang pera nito ay naging masyadong mataas, ang bangko ay makakapag-print nang higit pa. Iyon ay dagdagan ang supply at babaan ang presyo nito.

Ang mga miyembro ng sistema ng Bretton Woods ay sumang-ayon upang maiwasan ang mga digmaang kalakalan. Halimbawa, hindi nila ibababa ang kanilang mga pera sa mahigpit na pagtaas ng kalakalan. Ngunit maaari nilang kontrolin ang kanilang mga pera sa ilalim ng ilang mga kundisyon. Halimbawa, maaari silang gumawa ng aksyon kung ang dayuhang direktang pamumuhunan ay nagsimulang mag-destabilize sa kanilang mga ekonomiya. Maaari din nilang ayusin ang kanilang mga halaga ng pera upang muling itayo pagkatapos ng digmaan.

Paano Ito Pinalitan ang Gold Standard

Bago ang Bretton Woods, sinunod ng karamihan sa mga bansa ang pamantayan ng ginto. Nangangahulugan ito na ang bawat bansa ay nagtitiyak na kunin nito ang pera para sa halaga nito sa ginto. Pagkatapos ng Bretton Woods, sumang-ayon ang bawat miyembro na makuha ang pera nito para sa mga dolyar ng A.S., hindi ginto. Bakit ang mga dolyar? Ang Estados Unidos ay naghawak ng tatlong-ikaapat na bahagi ng supply ng ginto sa mundo. Walang ibang pera ang nagkaroon ng sapat na ginto upang i-back ito bilang isang kapalit. Ang halaga ng dolyar ay 1/35 ng isang onsa ng ginto. Pinapayagan ni Bretton Woods ang mundo na mabagal na lumipat mula sa isang standard na ginto sa pamantayan ng Austrian dollar.

Ang dolyar ay naging kapalit na ginto. Bilang isang resulta, ang halaga ng dolyar ay nagsimulang tumaas na may kaugnayan sa ibang mga pera. Nagkaroon ng mas maraming demand para dito, kahit na ang halaga nito sa ginto ay nanatiling pareho. Ang pagkakaiba na ito ay nagtanim ng binhi para sa pagbagsak ng sistemang Bretton Woods pagkalipas ng tatlong dekada.

Bakit Kailangan Ito

Hanggang sa World War I, karamihan sa mga bansa ay nasa standard na ginto. Ngunit nagpunta sila upang ma-print nila ang perang kailangan upang magbayad para sa kanilang mga gastos sa digmaan. Nagdulot ito ng hyperinflation, dahil ang suplay ng pera ay bumagsak sa demand. Ang halaga ng pera ay nahulog kaya kapansin-pansing na, sa ilang mga kaso, ang mga tao ay nangangailangan ng mga gulong na puno ng salapi para lamang bumili ng isang tinapay. Pagkatapos ng digmaan, ang mga bansa ay bumalik sa kaligtasan ng pamantayan ng ginto.

Lahat ay naging mabuti hanggang sa Great Depression. Matapos ang pag-crash ng pamilihan ng 1929, lumipat ang mga namumuhunan sa forex trading at mga kalakal. Itinaas nito ang presyo ng ginto, na nagreresulta sa mga tao na tinubos ang kanilang mga dolyar para sa ginto. Ang Federal Reserve ay gumawa ng mga bagay na mas malala sa pamamagitan ng pagtatanggol sa reserve ng ginto ng bansa sa pamamagitan ng pagpapataas ng mga rate ng interes. Hindi nakakagulat na handa na ang mga bansa na abandunahin ang isang dalisay na pamantayan ng ginto.

Ang sistema ng Bretton Woods ay nagbigay sa mga bansa ng higit na kakayahang umangkop kaysa sa isang mahigpit na pagsunod sa pamantayan ng ginto. Nagbigay din ito ng mas kaunting pagkasumpungin sa isang sistema ng pera na walang pamantayan sa lahat. Ang isang miyembro ng bansa ay nagpapanatili pa rin ng kakayahang baguhin ang halaga ng pera nito kung kinakailangan upang iwasto ang isang "pangunahing disequilibrium" sa kasalukuyang balanse ng account nito.

Papel ng IMF at World Bank

Ang sistema ng Bretton Woods ay hindi maaaring magtrabaho nang wala ang IMF. Kinailangan ito ng mga bansang kasapi upang maipagtanggol sila kung ang kanilang mga halaga ng pera ay nakakuha ng masyadong mababa. Kailangan nila ang isang uri ng pandaigdigang sentral na bangko na maaari nilang hiramin mula kung kailangan nila upang ayusin ang halaga ng kanilang pera at walang mga pondo ang kanilang sarili. Kung hindi man, pipilitin lamang nila ang mga hadlang sa kalakalan o itaas ang mga rate ng interes.

Ang mga bansa ng Bretton Woods ay nagpasya laban sa pagbibigay sa IMF ng kapangyarihan ng isang pandaigdigang sentral na bangko. Ang kapangyarihan na ito ay kasangkot sa pagpi-print ng pera kung kinakailangan. Sa halip, sumang-ayon sila na mag-ambag sa isang nakapirming pool ng mga pambansang pera at ginto na gaganapin ng IMF. Ang bawat miyembro ng sistema ng Bretton Woods ay may karapatan na mangutang kung ano ang kailangan nito, sa loob ng mga limitasyon ng mga kontribusyon nito. Ang IMF ay responsable din sa pagpapatupad ng kasunduan ng Bretton Woods.

Ang World Bank, sa kabila ng pangalan nito, ay hindi sentral na bangko sa mundo. Sa panahon ng kasunduan ng Bretton Woods, ang World Bank ay itinatag upang ipahiram sa mga bansang European na nagapi sa World War II. Ngayon ang layunin ng World Bank ay ang pag-utang ng pera sa mga proyekto sa pagpapaunlad ng ekonomiya sa mga umuusbong na mga bansa sa pamilihan.

Ang Pagbagsak ng Sistema ng Bretton Woods

Noong 1971, ang Estados Unidos ay nagdurusa sa napakalaking stagflation. Iyon ay isang nakamamatay na kumbinasyon ng implasyon at pag-urong. Ito ay bahagyang resulta ng papel ng dolyar bilang pandaigdigang pera. Bilang tugon, pinasimulan ni Pangulong Nixon ang halaga ng dolyar sa ginto. Sinuri ni Nixon ang dolyar sa 1/38 ng isang onsa ng ginto, pagkatapos ay 1/42 ng isang onsa.

Ngunit ang plano ay bumalik. Lumikha ito ng run sa mga reservist ng ginto ng U.S. sa Fort Knox habang tinubos ng mga tao ang kanilang mabilis na pagpapawalang halaga ng dolyar para sa ginto. Noong 1973, si Nixon ay walang malay ang halaga ng dolyar mula sa ginto sa kabuuan. Nang walang mga kontrol sa presyo, ang ginto ay mabilis na bumaril ng hanggang $ 120 bawat onsa sa libreng merkado. Ang sistema ng Bretton Woods ay tapos na.