Unilateral Trade Agreements: Definition, Examples

Ang isang unilateral trade agreement ay isang kasunduan sa commerce na ipinapataw ng isang bansa nang walang pagsasaalang-alang sa iba. Ito ay nakikinabang lamang sa isang bansa. Ito ay unilateral dahil ang ibang mga bansa ay walang pagpipilian sa bagay na ito. Hindi ito bukas sa negosasyon.

Tinutukoy ng World Trade Organization ang unilateral trade preferences. Ito ay nangyayari kapag ang isang bansa ay nagpapatupad ng patakaran sa kalakalan na hindi binabayaran. Halimbawa, ito ay nangyayari kapag ang isang bansa ay nagpapataw ng isang paghihigpit sa kalakalan, tulad ng isang taripa, sa lahat ng pag-import.

Nalalapat din ito sa isang estado na nag-aangat ng isang taripa sa mga pag-angkat ng kasosyo nito kahit na hindi ito ibinabalik. Maaaring gawin ito ng isang malaking bansa upang matulungan ang isang maliit.

Ang isang unilateral agreement ay isang uri ng libreng trade agreement. Ang isa pang uri ay isang bilateral na kasunduan sa pagitan ng dalawang bansa. Ito ang pinaka-karaniwan dahil madali itong makipag-ayos. Ang ikatlong uri ay isang multilateral na kasunduan. Ito ang pinakamakapangyarihang ngunit mahabang panahon upang makipag-ayos.

Tinutukoy ng ilang mga conservatives ang mga unilateral na patakaran sa kalakalan bilang kawalan ng anumang kasunduan sa kalakalan kahit ano pa man. Sa kahulugan na iyon, itataas ng Estados Unidos ang lahat ng mga taripa, regulasyon, at iba pang mga paghihigpit sa kalakalan. Ito ay unilateral dahil hindi ito nangangailangan ng iba pang mga bansa na gawin ang pareho. Ang argumento ay hindi dapat paghigpitan ng gobyerno ang mga karapatan ng mga mamamayan nito na mag-trade kahit saan sa mundo.

Sa sitwasyong iyon, itatabi ng ibang mga bansa ang kanilang mga taripa sa pag-export ng U.S.. Iyon ay magbibigay sa kanila ng unilateral advantage. Maaari silang magpadala ng murang mga kalakal sa Estados Unidos, ngunit ang mga export ng U.S. ay mas mataas na presyo sa kanilang mga bansa.

Ang mga umuunlad na bansa sa merkado ay natatakot sa anumang mga kasunduan sa kalakalan sa mga binuo na bansa. Nag-aalala sila na ang kawalan ng lakas ay makagagawa ng unilateral na benepisyo sa binuo bansa.

Mga Kalamangan at mga Disadvantages

Ang mga unilateral na patakaran sa kalakalan tulad ng mga taripa ay mahusay sa maikling termino. Taasan ang presyo ng mga import. Bilang resulta, ang mga presyo ng mga produktong ginawa sa lokal ay tila mas mababa sa paghahambing. Ito ay nagpapalakas ng paglago ng ekonomiya at lumilikha ng mga trabaho.

Sa paglipas ng panahon, nawala ang mga pakinabang na ito. Iyan ay kapag gumanti ang ibang mga bansa at idagdag ang kanilang sariling mga taripa. Ngayon bumaba ang mga export ng domestic kumpanya. Habang nagdurusa ang mga negosyo, pinalaya nila ang mga bagong upahang manggagawa. Global drops at lahat ay naghihirap.

Naganap ito noong Great Depression. Ang mga bansa ay protektado ng mga domestic na trabaho sa pamamagitan ng pagtataas ng mga presyo ng pag-import sa pamamagitan ng mga tariff. Ang proteksyonismo sa kalakalan na ito sa lalong madaling panahon ay nagpababa ng pandaigdigang kalakalan pangkalahatang bilang bansa pagkatapos sinundan ng bansa. Bilang resulta, ang global trade ay bumagsak ng 65 porsiyento. Tuklasin ang iba pang mga epekto ng Great Depression.

Pagkatapos ng Ikalawang Digmaang Pandaigdig, nagsimula ang Estados Unidos sa pag-uusap ng mas mababang mga taripa sa 15 bansa. Sila ay Australia, Belgium, Brazil, Canada, China, Cuba, Czechoslovakia, France, India, Luxembourg, Netherlands, New Zealand, South Africa, at United Kingdom.

Noong Enero 1, 1948, ang Pangkalahatang Kasunduan sa Tariffs at Trade ay may bisa sa 23 bansa. Ito ang orihinal na 15, kasama ang Myanmar, Sri Lanka, Chile, Lebanon, Norway, Pakistan, South Rhodesia, at Syria. Pinalakas nito ang lahat ng unilateral na paghihigpit sa kalakalan at nakuhang muli ang pandaigdigang ekonomiya.

Mga halimbawa

Ang Estados Unidos ay may unilateral na mga patakaran ng kalakalan sa ilalim ng Pangkalahatang Sistema ng Mga Kagustuhan. Iyan kung saan ang mga bansang binuo ay nagbibigay ng mga kapansin-pansin na taripa sa pag-angkat mula sa pagbuo ng mga bansa. Ito ay itinatag noong Enero 1, 1976, sa pamamagitan ng Trade Act of 1974.

Nag-aalok ang U.S. GSP ng katayuan ng libreng tungkulin para sa 5,000 mga pag-import mula sa 120 bansa. Kabilang dito ang 43 ng Pinakamalaking Binuo na Mga Nagbubuo na Mga Bansa. Kabilang dito ang Afghanistan, Bangladesh, Bhutan, Cambodia, Nepal, at Yemen. Kasama rin dito ang 38 na bansa sa Aprika na nasa ilalim ng African Growth and Opportunity Act.

Sa 2015, ang kabuuang mga pag-import ng walang-tungkulin sa ilalim ng GSP ay $ 18.7 bilyon.

May tatlong layunin ang GSP. Ang una ay upang mas mababa ang mga presyo ng mga import para sa mga Amerikano. Iyon ang isang dahilan kung bakit ang pagtaas ng inflation ay hupa. Ang tagumpay ng Wal-Mart at iba pang mga nagtitingi na mababang gastos ay nakasalalay sa produksyon ng walang-taripa sa mga bansang ito.

Ang ikalawang layunin ay upang tulungan ang mga bansa na maging isang mas mayaman na merkado para sa mga export ng U.S.. Dahil maliit ang mga bansa, ang dami ng mga produktong ito ay hindi nag-aalok ng malaking kumpetisyon sa mga kumpanyang U.S.. Ngunit nagbibigay sila ng mas maraming mga customer.

Ang pangatlong layunin ay ang karagdagang layunin ng patakaran sa panlabas na U.S.. Ang mga bansa ay dapat sumunod sa mga karapatan ng manggagawa sa U.S. at mga karapatan sa intelektwal na ari-arian. Na tumutulong sa pagprotekta sa software ng mga kumpanya ng Amerika, mga patente, at pagmamay-ari na mga proseso ng pagmamanupaktura. Ang mga karapatan ng manggagawa ay nagtataas ng mga pamantayan ng pamumuhay sa mga bansang iyon. Iyon ay ginagawang mas mababa ang kompetisyon laban sa mga manggagawa sa U.S. at pinoprotektahan ang mga trabaho sa Amerika.